Podpisanie rozejmu 11 listopada 1918 r. i zakończenie I wojny światowej  przesądziły o powstaniu niepodległej Polski, ale nie wyznaczyły granic niepodległego państwa. Walka o granice trwała jeszcze pięć lat, najdłuższa i najtrudniejsza była walka o granicę wschodnią.

       Sytuację w Europie po zakończeniu I wojny światowej uporządkować miały ustalenia konferencji pokojowej, rozpoczętej 18 I 1919 r. w Paryżu. Traktat wersalski podpisany 28 czerwca 1919 r. nie przyniósł żadnych decyzji w sprawie wschodniej granicy Polski. Państwa zachodnie czekały na ustabilizowanie się sytuacji w Rosji, w której w wyniku rewolucji październikowej władzę przejęli bolszewicy.

       Dekret Rady Komisarzy Ludowych Rosji Radzieckiej, z dnia 29 sierpnia 1918 r. unieważnił traktaty  rozbiorowe. W obliczu przewrotów komunistycznych w Niemczech i na Węgrzech, rosyjscy bolszewicy dążyli do przeniesienia rewolucji na zachód Europy. Polska miała stanowić pomost dla proletariackiej Armii Czerwonej. Antykomunistyczni „biali” pod dowództwem A. Denikina, dążyli do przywrócenia granic sprzed wybuchu I wojny światowej.

       W Polsce nie wyobrażano sobie wolnej ojczyzny bez ziem zabużańskich, gdzie mieszkały miliony Polaków, ale koncepcje włączenia ich do Polski były różne. Według Romana Dmowskiego, przywódcy Narodowej Demokracji, do Polski miały być przyłączone  wszystkie ziemie polskie w obrębie granic z 1772 r. Józef Piłsudski był zwolennikiem federacji Polski z Litwą i Ukrainą, która odsunęłaby Rosję bolszewicką od wschodniej granicy Polski.

       Wojna przeciwko sowieckiej dyktaturze, świadomie dążącej do likwidacji własności prywatnej, klas społecznych i religii, dla Polski była walką w obronie demokracji parlamentarnej, której fundamentem była własność prywatna, interesy klasowe i patriotyzm. Była walką o istnienie państwa i narodu.

BW