Polska, będąca w stanie wojny z Rosją bolszewicką, w obliczu narastającego zagrożenia, potrzebowała skutecznej władzy wykonawczej – rządu, który cieszyłby się sporym poparciem społecznym i parlamentarnym. Kompromisu szukały wszystkie stronnictwa partyjne, rozmawiano z Józefem Piłsudskim, problem podnosiła Rada Obrony Państwa. Na powołanie rządu koalicyjnego czekali także alianci.

19 lipca 1920 r. na posiedzeniu Rady Obrony Państwa wniosek o powołanie rządu koalicyjnego zgłosił poseł Aleksander de Rosset. Poparcia udzielił Józef Piłsudski, który podjął się rozmów i mediacji z partiami politycznymi. Stanowisko premiera powierzono Wincentemu Witosowi z Polskiego Stronnictwa Ludowego. Po ustaleniu składu rządu, 24 lipca 1920 r. w Belwederze, nastąpiło jego zaprzysiężenie. Do rządu weszli m.in. następujący ministrowie: Ignacy Daszyński (Polska Partia Socjalistyczna) – wiceprezydent ministrów, Eustachy Sapieha (Związek Ludowo-Narodowy) – minister spraw zagranicznych, Leopold Skulski (Narodowe Zjednoczenie Ludowe) – minister spraw wewnętrznych, Władysław Grabski (ZLN) – minister skarbu, Kazimierz Bartel (PSL Wyzwolenie)- minister kolei żelaznych i inni.

W expose Rządu Obrony Narodowej, wygłoszonym przez premiera Wincentego Witosa można było usłyszeć następujące założenia programowe:

[…]Rząd ten nie przychodzi ze szczegółowym programem swej pracy wychodząc z założenia, że program ten stworzyły i podyktowały wypadki i da się on streścić w słowach niewielu, w słowach: obrona państwa, zakończenie wojny i zawarcie sprawiedliwego i trwałego pokoju. […]

Obejmując władzę w groźnej dla Ojczyzny chwili, ślubujemy skupić wszystkie siły dla obrony granic Państwa, całości i niepodległości Rzeczypospolitej. Gotowi zawsze do zawarcia trwałego, sprawiedliwego i demokratycznego pokoju, wypisując taki pokój na swoim sztandarze, nie ustąpimy przed żadną groźbą zgwałcenia prawa narodu polskiego do wolności i zjednoczenia. Powołując lud do broni, uznajemy święty obowiązek Państwa zabezpieczenia żołnierzowi poparcia, inwalidzie opieki wdzięcznej, a rodzinom zarówno zmobilizowanych jak i ochotników czynnej, natychmiastowej i wydatnej pomocy. Rząd wezwie naród do ofiar koniecznych dla ratowania i ocalenia Ojczyzny i nie zadowoli się jedynie ofiarnością nielicznych jednostek. Od społeczeństwa zaś zażąda męskiej karności, spokoju i posłuchu, jako gwarancji bezpieczeństwa i warunków zwycięstwa. […]

Idąc po tej drodze, Rząd oczekuje od Sejmu Ustawodawczego i od narodu pełnego poparcia.

GSD