Wojna prowadzona z Rosją bolszewicką osłabiła pozycję rządu polskiego w sporach terytorialnych na północy i zachodzie kraju. Jeden z konfliktów granicznych dotyczył Śląska Cieszyńskiego.

       Porozumienie w sprawie podziału Śląska Cieszyńskiego, Spiszu i Orawy zostało zawarte 5 listopada 1918 r. przez polską Radę Narodową Księstwa Cieszyńskiego z jej czeskim odpowiednikiem. Porozumienie, zgodne z zasięgiem wpływów narodowych i korzystne dla Polski, nie zostało zaakceptowane przez centralne władze czeskie. Na początku 1919 r. Czechosłowacja podjęła działania zbrojne, w wyniku których  zajęła tereny po górną Wisłę. W wyniku interwencji mocarstw, Czesi wycofali się za Olzę zatrzymując przemysłową część Śląska Cieszyńskiego. Jesienią 1919 r. zapadła decyzja o przeprowadzeniu na terenach spornych plebiscytu.

      Do plebiscytu jednak nie doszło. W czasie zagrożenia bolszewickiego, Polska została zmuszona do wyrażenia zgody na rozstrzygnięcie sporu przez mocarstwa. Był to jeden z warunków pomocy międzynarodowej dla Polski, ustalony na konferencji w Spa .

28 lipca 1920 r. Rada Ambasadorów alianckich w Paryżu podzieliła Śląsk Cieszyński, przyznając zagłębie węglowe i przemysł stalowy Czechosłowacji. Przy podejmowaniu decyzji pominięto całkowicie kryteria narodowościowe – po stronie czeskiej, na terenach bezpośrednio przylegających do granicy, pozostało około 150 tys. Polaków.

                                                                                                                                 BW