(pieśń odpustowa dziadowska)

Zaśpiewam prawdę, kłamstwu nie pochlebię

Iż ma odznakę żołnierz nawet w niebie:

Rozdziawże uszy i wytrzeszczaj gały

Narodzie cały!

Jako z natłokiem wszędzie są dziś kramy,

Stanął „ogonek” u niebieskiej bramy:

Cnotliwość całkiem rozlała jak rzeka,

Przepustki czeka.

Stojali króle, hrabie i szlachcice,

Mężatki, baby i śliczne dziewice;

Każden by pierwszym być, pretensje rości

U tej światłości.

Na szarym końcu, potulnie a skromnie

Stoją żołnierze, strudzeni ogromnie,

Chłopy jak świece, na łbach srogie blizny:

Słudzy Ojczyzny!

Już niecierpliwy tłum ogarnia zapał

Zwłaszcza, iż gęsty deszcz za kołnierz kapał;

Chciałaby dusza duchem wnijść do nieba,

A czekać trzeba…

Naraz, u furty święty Piotr zawoła:

Nie pchać się! Bo to nie pomoże zgoła…

U mnie pierwszeństwo mają w każdej mierze

polscy żołnierze!

Oni dla chwały Polski, swojej matki

Kładli w ofierze życie i dostatki,

Ich przed innymi do światłości nieba

Dopuścić trzeba.

Mieliśta, króle i ziemie i morze,

A tu czekajta aż wam drzwi otworzę…

I dał komendę: - Marsz, mili żołnierze,

Na słodkie leże!

Tedy na baczność żołnierzyki wzieni,

W nogę, z paradą podeszli do sieni,

Skąd ich dyziurne jemioły zabrały

Do boskiej chwały.

Teraz dopiero ochapiły tłumy,

Że na nic złoto, trony i rozumy:

Odwaga, męstwo w ojczyzny potrzebie

To walor w niebie!

Francesco

„Piast”, 8 sierpnia 1920

[od redakcyi Ilustrowanego Kuryera Wojennego: utwór należy wykonywać w tonie podniosłym, na melodię pieśni wielkopostnej „Rozmyślajmy dziś, wierni chrześcijanie”]